O Νέος Χρόνος που ξημερώνει.... φορά Αθλητικά..
Ο Ολυμπιονίκης Χρόνος
Ο νέος χρόνος που σε λίγο θα ξημέρωνε δεν ήταν ένας χρόνος σαν τους άλλους. Φορούσε αθλητική φόρμα και λαστιχένια παπούτσια. Ερχόταν από πολύ μακριά και διέσχιζε όλον τον κόσμο τρέχοντας. Κρατούσε μια δάδα με την ολυμπιακή φλόγα της Ειρήνης και της Συμφιλίωσης των λαών στο χέρι του. Ήταν δυνατός κι όμορφος σαν αρχαίος Έλληνας θεός. Απ' όπου κι αν περνούσε, σε κάθε του βήμα, φύτρωνε ένα λουλουδάκι.
Οι ξένες πόλεις με τους δρόμους και τα μονοπάτια που διέτρεξε, είχαν γίνει ένας απέραντος ολάνθιστος κήπος πίσω του. Σε λίγο, ο Ολυμπιονίκης χρόνος θα έφτανε έξω από την πύλη της δικής του μάνας πόλης που τον γέννησε, της Αθήνας. Μόλις την αντίκρισε από μακριά, υγράνθηκαν τα μάτια του. Η μητέρα Αθήνα στεκόταν μπροστά στην πόρτα της γιαγιάς Ελλάδας και τον περίμενε με μια ολάνοιχτη αγκαλιά. Δίπλα της έστεκε μια άλλη γυναίκα, πιο νέα, η Αρετή.
Ο Ολυμπιονίκης χρόνος παντρεύτηκε την Αρετή από πολύ μικρός. Οι δυο τους ήταν αχώριστοι, ώσπου η Αρετή του χάρισε ένα πανέμορφο κοριτσάκι, την Άμιλλα. Ο Ολυμπιονίκης χρόνος έπαιρνε πάντα μαζί του στην προπόνηση την Άμιλλα.
Την έδειχνε με καμάρι στους Έλληνες συναθλητές του μέσα στο στάδιο και όλοι την αγάπησαν και την είχαν για γούρι όταν αγωνίζονταν μεταξύ τους ή με αθλητές ξένων χωρών. Η Άμιλλα μόλις αντίκρισε τον μπαμπά της το χρόνο να έρχεται από μακριά, άφησε το χέρι της Αρετής που την κρατούσε κι έτρεξε προς αυτόν. Ο χρόνος την πήρε στο άλλο χέρι και τη σήκωσε δίχως να σταματήσει να τρέχει.
Με την Άμιλλα της Αρετής λοιπόν στο αριστερό χέρι και με τη δάδα της Ειρήνης στο δεξί, ο Ολυμπιονίκης χρόνος πέρασε την πόρτα της γιαγιάς Ελλάδας κι έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας Αθήνας. Οι καμπάνες όλου του κόσμου σήμαιναν 12 ακριβώς. "Καλώς ήρθες Ολυμπιονίκε χρόνε!". Οι ζητωκραυγές ντυμένες γιορτινά καλοσώριζαν με ενθουσιασμό τον Ολυμπιονίκη χρόνο, ενώ τα σκανταλιάρικα πυροτεχνήματα χοροπηδούσαν σαν τρελά ολόγυρα κι έβαφαν σαν τέμπερες τον ουρανό.
Η κυρία Υποδοχή στολίστηκε με ροδοπέταλα κι ήρθε μαζί με τη φίλη της τη Γιορτή που φορούσε σκουλαρίκια σημαιάκια. Στην εξέδρα των επισήμων η γιαγιά Ελλάδα και δίπλα της η Υπερηφάνεια, η Θέληση, η Επιμονή και η Πίστη. Πιο πίσω στέκονταν καμαρωτά το Πείσμα, το Θάρρος και η Προσπάθεια. Ο Ολυμπιονίκης χρόνος γονάτισε ευλαβικά μπροστά τους. "Σας ευχαριστώ. Δίχως εσάς δεν θα κατάφερνα να γυρίσω πίσω νικητής", είπε και η μητέρα Αθήνα έκανε ένα νόημα στην Εναρξη που περίμενε πίσω από την εξέδρα.
Η Έναρξη με τη σειρά της χτύπησε τα χέρια της κι είπε "πάμε". Η κυρία Μουσική με τα γυαλιά που περίμενε δίπλα από την εξέδρα, φύσηξε τις νότες της κι αυτές σκορπίστηκαν στον αέρα σαν φυσαλίδες. Τότε δύο ψηλές γυναίκες, η Τελετή και η Επισημότητα που φορούσαν άσπρες χλαμύδες, προχώρησαν αργά προς το μέρος του. "Καλώς ήρθες γιέ μου Ολυμπιονίκε χρόνε", είπε η γιαγιά Ελλάδα, που παρόλα τα χρονάκια της, στεκόταν αγέρωχη δίπλα στην Υπερηφάνεια.
Οι φωνές τραγούδησαν τον Ολυμπιακό Ύμνο. Ένα γλυκό κοριτσάκι, η Συγκίνηση, ήρθε και του έβαλε δυο δάκρυα στα μάτια κι ετοίμασε άλλα δύο. Από ένα βουνό ψηλά παρακολουθούσε σιωπηλά η κυρία Ιστορία.
Ύστερα η γιαγιά Ελλάδα τον στεφάνωσε με ένα δάφνινο στεφάνι, έτσι όπως στεφάνωνε τους νικητές, τότε που την έλεγαν Αρχαία Ελλάδα.
Δημήτρης Κάσσαρης
Μηνύματα .....για Ενήλικες!
Τα Παιδιά χρειάζονται....
Εκτίμηση, για όλα αυτά που φέρνουν στη ζωή μας,
Ισορροπία, κάπου ανάμεσα στο πολύ και στο πάρα πολύ.
Αφοσοίωση, γιατί τα μικρά πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα μετράνε.
Ονειρα, για ν΄ αγγίξουν το μέλλον.
Κατανόηση, θυμήσου πως αισθανόσουν όταν ήσουν παιδί.
Οικογένεια & φίλους, για να αισθάνονται πλαισιωμένα.
Καθοδήγηση, οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τις λέξεις
Εμπνευση, για να εξερευνήσουν την ομορφιά, τα θαύματα, και τα μυστήρια.
Χαρά, σκόρπισε καθημερινά το γέλιο και την ευτυχία
Καλοσύνη, για να μάθουν να φροντίζουν τους άλλους
Ορια, θέσε τους περιορισμούς και τις συνέπειες μαζί.
Μέντορες, για να δώσουν φτερά στις φιλοδοξίες τους.
Ευκαιρίες, για ν΄ ανακαλύψουν αυτό που κρύβεται στη καρδιά τους.
Παιχνίδι, το απαραίτητο συστατικό της παιδικής ηλικίας.
Ηρεμία, για να γεμίζουν ξανά τις μπαταρίες τους.
Υποχρεώσεις, για ν΄ αποκτήσουν αυτοεκτίμηση κι εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
Ασφάλεια, που είναι απαραίτητη για να ωριμάσουν
Παραδόσεις, κράτησε ζωντανή την ιστορία της οικογένειας.
Απεριόριστη αγάπη, γι ΄αυτό που είναι, όχι γι αυτό που κάνουν.
Αξίες, βοήθησέ τα να βρουν τις δικές τους.
Ενθάρρυνση, για να πιστέψουν σε αυτό που κάνουν.
Χάδια κάθε μέρα!!!
Εσένα, την παρουσία σου , το βλέμμα σου και την αγκαλιά σου , περισσότερο από τα δώρα σου!
Meiji Stewart
Περί Γονέων....
Οι άντρες και οι γυναίκες που φοβούνται να ταυστιτούν με το ρόλο του γονέα, δεν κατανοούν ότι η πατρότητα και η μητρότητα δεν είναι κάτι για τέλειους ανθρώπους, αλλά κάτι που τελειοποιεί τον άνθρωπο. Η ανατροφή των παιδιών βελτιώνει τους γονείς.
Frank Pittman
Μύθος και ΠαράΜυθος.... για κάθε ηλικία!
Μία άλλη γέννηση....
Οι Δίδυμοι Θεοί
Μήνες περιπλανιότανε η Θεά Λητώ με την κοιλιά φουσκωμένη ψάχνοντας να βρει τόπο να γεννήσει. Μα η γη δεν τη δεχότανε, σα να την κλωτσούσε το έδαφος, όπως και τα δυο μωρά στην κοιλιά της. Το κατάλαβε από νωρίς πως ήταν δίδυμα. Χαϊδεύοντας το αλλαγμένο σώμα της κάποια στιγμή ένιωσε δυο κεφάλια. Στην αρχή τρόμαξε.
Τα δίδυμα, έλεγε η παράδοση, δεν έφερναν καλή τύχη. Μα η Λητώ ήταν σίγουρη ότι από τα σπλάχνα της θα έβγαινε μόνο ευτυχία και καλό για τον κόσμο. Ανυπομονούσε να τα δει να γεννιούνται, να δει αν ήταν αγοράκια ή κοριτσάκια και σε ποιον γονιό τους θα μοιάζανε. Μήνες πριν την επισκέφτηκε ο Δίας, ο άρχοντας των Θεών, κι' ενώθηκαν. Εκείνη, από τις παλιές θεότητες της γης και κόρη δυο Τιτάνων, αγαπούσε τη νύχτα, το σκοτάδι, το φεγγάρι και το ήσυχο το νερό. Αυτός ήταν ο Θεός της δύναμης και της ενέργειας, της φωτιάς και του φωτός, της ορμής των κεραυνών. Ήταν μια περίεργη στιγμή όταν συναντήθηκαν, ούτε μέρα ούτε νύχτα, ήλιος και φεγγάρι έλαμπαν στον ουρανό που είχε τα χρώματα της μέρας και μαζί της νύχτας. Το ένιωσε εκείνη τη στιγμή πως κάτι ξεχωριστό θα προέκυπτε από την ένωση της με το μεγάλο Θεό και αυτό της έδινε τη δύναμη να αντέξει τα βάσανα που ακολούθησαν. Ευθύς αμέσως ο Θεός εξαφανίστηκε κι' εκείνη έμεινε μόνη, κατατρεγμένη από την οργή της γυναίκας του, της μεγάλης Θεάς Ήρας. Η γη δεν την κρατούσε, οι άνθρωποι την έδιωχναν κι' οι πόνοι στα σωθικά της γινόταν ολοένα και πιο αφόρητοι.
Μια νύχτα, κλαίγοντας σε μια ακρογιαλιά, άρχισε να περπατάει μέσα στο νερό, παρακαλώντας τον Ποσειδώνα, το Θεό της θάλασσας να τη δεχτεί να γεννήσει μέσα στο νερό.
Καταλάβαινε πως έφτανε η ώρα να γεννήσει και δεν υπήρχε μια λωρίδα γης να τη δεχτεί για να ξαποστάσει. Κι' ο Ποσειδώνας την λυπήθηκε και άκουσε τα παρακάλια της. Μπροστά της ξεπρόβαλε ξαφνικά μια λωρίδα γης, ένα νησί όπου η γη άνοιξε την αγκαλιά της να δεχτεί την ετοιμόγεννη γυναίκα. "Αστερία", προσφώνησε η Λητώ το νέο αυτό νησί. Αστερία, γιατί είχε το σχήμα του αστεριού. Αστερία, γιατί τις θύμιζε τις ακτίνες του φωτός που είδε τη στιγμή που συνέλαβε τα παιδιά που θα γεννούσε. Τα βάσανά της όμως δεν τελείωσαν εκεί.
Μόλις πάτησε το πόδι της στο νησί, οι πόνοι της γέννας έγιναν αφόρητοι και οι φωνές της αντηχούσαν σπαρακτικά σε όλο το Αιγαίο. Οι άλλες Θεές τη λυπήθηκαν και μαζεύτηκαν γύρω της να τη βοηθήσουν. Όλες εκτός από την Ήρα, που ζηλότυπα κρατούσε κοντά της τη Θεά της Γέννας. Επί εννιά μέρες και εννιά νύχτες κρατούσαν οι πόνοι της γέννας. Η θεά Δήμητρα με τα απαλά χέρια της προσπάθησε να βοηθήσει τη δύστυχη Λητώ, μα το μόνο που κατάφερε ήταν να μαλακώσει για λίγα λεπτά τους πόνους. Έπειτα από λίγο η Λητώ έβγαλε μια δυνατή κραυγή και ιδρώτας ανακατεμένος με δάκρια έτρεξε στο πρόσωπό της.
Τη λύση βρήκε η σοφή Αθηνά. Έστειλε την Ίριδα, την αγγελιοφόρο των Θεών, να ξεγελάσει μ' ένα ψεύτικο μήνυμα την Ήρα. Μόλις η αρχόντισσα των Θεών απομακρύνθηκε, η Ίριδα άρπαξε από το χέρι τη Θεά της Γέννας και την ανέβασε στα χρωματιστά της φτερά. Πέταξε με ορμή και γρήγορα βρέθηκαν στο πλευρό της Λητούς που σπάραζε από τους πόνους. "Θα προτιμούσα να είμαι στην πρώτη γραμμή της μάχης, να πολεμάω μανιασμένους βαρβάρους, παρά να γεννάω", φώναξε στην απελπισία της. Ο ήλιος έδυσε και το μαύρο σκοτάδι έπεσε στο νησί.
Στον ουρανό έλαμπε η Σελήνη, ολόκληρη εκείνο το βράδυ σε όλο το μέγεθος και την λαμπρότητά της. Αργά το βράδυ, η Θεά της Γέννας βοήθησε τη Λητώ να ελευθερωθεί από το πρώτο της παιδί και να γεννήσει μια πανέμορφη κόρη, την Άρτεμη.
Οι ακτίνες του φεγγαριού τύλιξαν μητέρα και μωρό κάνοντας το κορμάκι του να φαίνεται ασημένιο. Η Άρτεμις είχε τα σκούρα μάτια της νύχτας και λίγα μαύρα μαλλάκια. Οι Θεές την κοίταξαν με θαυμασμό. Σίγουρα ήταν ένα ξεχωριστό παιδί, φωτισμένο με Θεία δώρα. Κουλουριάστηκε γύρω από την κοιλιά της μητέρας του, που ακόμα υπέφερε γιατί είχε μέσα της ένα ακόμα παιδί, και με τα χεράκια του την πίεζε μαλακά προσπαθώντας να τη διευκολύνει να γεννήσει και το άλλο της μωρό.
Η Θεά Ειλείθυια έμεινε έκπληκτη. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ της νεογέννητο, θνητό κι' αθάνατο, να κάνει τέτοιες κινήσεις με πρόθεση να βοηθήσει τη μητέρα του, σα να ξέρει πολύ καλά το σώμα της γυναίκας. Όλη τη νύχτα κράτησε το μαρτύριο της ταλαίπωρης γυναίκας. Μόλις άρχισε να ξημερώνει, οι Θεές αποφάσισαν να σύρουν με μεγάλη προσοχή τη λιπόθυμη Λητώ κάτω από ένα μεγάλο φοίνικα για να είναι πιο αναπαυτικά. Εκεί γεννήθηκε το δεύτερο παιδί, ένα αγόρι. Την ώρα της γέννας, ο ήλιος ξεπρόβαλε λαμπρά στο ουράνιο στερέωμα και οι χρυσές του ακτίνες φώτισαν το δέντρο. Ο φοίνικας είναι από τότε δέντρο ιερό που συμβολίζει το φως αλλά και την πορφύρα, το χρώμα των βασιλέων, το χρώμα της ανατολής.
Το μωρό ήταν γερό και ροδαλό. Τα μάτια του άστραφταν από εξυπνάδα, σα δυο χρυσά νομίσματα. Το κλάμα του ήταν μελωδικό σαν ένα χαρούμενο τραγούδι. Κι' οι χρυσές ακτίνες του ήλιου μαζεύτηκαν γύρω από το κεφάλι του σαν φωτοστέφανο.
Η Λητώ έμεινε στο νησί μερικά χρόνια, προστατευμένη από την οργή της Ήρας, μέχρι να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά της. Όπου πατούσε ο μικρός Απόλλωνας, φύτρωναν χρυσά λουλούδια. Η Άρτεμις προτιμούσε να κινείται τη νύχτα, και κοντά της μαζεύονταν τα λίγα σκυλιά που ήταν τριγύρω. Το νησί αυτό ονομάστηκε αργότερα από τους κατοίκους "Δήλος", που σημαίνει φανερωμένο, και το τιμούσαν σαν τον ιερό χώρο που γεννήθηκαν οι μεγάλοι Θεοί του Ολύμπου, ο Απόλλων και η Άρτεμις. Όλα τ' άλλα νησιά του Αιγαίου που ήταν κοντά, μαζεύτηκαν γύρω στον ιερό αυτό τόπο κυκλικά, και γι' αυτό πήραν την ονομασία Κυκλάδες. Και η πρωτεύουσα του κάθε νησιού των Κυκλάδων είχε το όνομα ενός από τους δύο: Απολλωνία ή Αρτεμώνας.
.jpg)
1 σχόλιο:
« Ανάχαρσις : Τα δε βραβεία τι είναι ;
Σόλων : Στους Ολυμπιακούς στεφάνι αγριελιάς , στα Ίσθμια πεύκο , στα Νέμεα στεφάνι από σέλινα , στους Πυθικούς μήλα από τα ιερά δένδρα του Απόλλωνα , στους Παναθηναϊκούς λάδι από την ιερή ελιά .
Ανάχαρσις : Για κλαδιά , λοιπόν , και μήλα και σέλινα υποβάλλονται σε τόσους κόπους ;
Σόλων : Είναι σύμβολα της νίκης . Αυτά απλώς δείχνουν ποιος νίκησε . Η δόξα που εμπεριέχουν έχει αξία γι αυτούς και για μας ( … )
Ανάχαρσις : Και πόσοι παίρνουν τα βραβεία ;
Σόλων : Ένας .
Ανάχαρσις : Λοιπόν , Σόλων , για μια τέτοια αβέβαιη νίκη κοπιάζουν τόσο , γνωρίζοντας ότι μόνο ένας θα είναι ο νικητής και οι νικημένοι πλήθος , που χωρίς κανένα όφελος θα χτυπηθούν ή θα πληγωθούν ;
Σόλων : Φαίνεται , Ανάχαρση , δε σκέφτηκες πως πρέπει να είναι η καλή Πολιτεία .
Με τους αγώνες αυτούς και οι ίδιοι και η πόλη αποκτούν μεγαλύτερα και πολυτιμότερα αγαθά .Υπάρχει και άλλος κοινός αγών για όλους τους πολίτες .
Για την εξασφάλιση της Ελευθερίας , της τιμής και της Δόξας ( … )
Όλα αυτά είναι πλεγμένα στο στεφάνι της αγριελιάς που κερδίζεται εκεί ( … )
Από τον διάλογο του Λουκιανού «Ανάχαρσις»
Ευχαριστούμε για τον όμορφο τόπο συνάντησης , επικοινωνίας και πληροφόρησης …
που δημιουργήσατε !
Δημοσίευση σχολίου